Πόσο "ακούμε" τα παιδιά μας;

Γεια σας φίλες και φίλοι

Πόσο χρόνο και υπομονή διαθέτουμε για να ακούσουμε τους προβληματισμούς και τα άγχη των παιδιών μας; Πόσο συζητάμε με ειλικρίνεια μαζί τους; Πόσο τα προωθούμε να ανακαλύψουν τα ταλέντα τους και τα αφήνουμε ελεύθερα να επιλέξουν τον δρόμο τους και το επάγγελμα που επιθυμούν;

Δεν είμαι ψυχολόγος, όμως έχω βοηθήσει μέχρι τώρα αρκετούς εφήβους να απαλλαγούν από το άγχος και να βοηθηθούν πολύ τόσο στην υγεία τους, όσο και στην σχολική τους απόδοση. Ο τρόπος είναι πάντα η ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του στρες με συμβουλές για τη σωστή διατροφή δίχως υπερβολές, την άσκηση, την συμμετοχή σε φιλικές ομάδες, την συχνή επαφή με τη φύση, την χαλάρωση (εκπαίδευση σε διάφορες τεχνικές) και τη σωστή διαχείριση των συναισθημάτων.

Τα παιδιά, μαθαίνουν πολύ ευκολότερα από τους ενήλικες να χαλαρώνουν και να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους, γιατί δεν έχουν αθροίσει ακόμη πολύ
αρνητισμό μέσα τους και δεν έχουν παγιωμένες πεποιθήσεις.

Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως τα σοβαρότερα προβλήματα των παιδιών προέρχονται από τους γονείς τους.  Πολλοί από αυτούς δεν έχουν την απαραίτητη υπομονή, άλλοι από αυτούς είναι καταπιεστικοί, άλλοι αδιάφοροι, ενώ οι περισσότεροι δεν αντιμετωπίζουν τους εφήβους  με την σοβαρότητα που τους αξίζει, έτσι οι περισσότεροι από εκείνους δεν βλέπουν την ώρα να τελειώσουν το σχολείο για να απαλλαγούν από την εποπτεία των γονιών τους…

Η χειρότερη επέμβαση των γονιών στα παιδιά τους είναι αυτή της απόφασης για τις μελλοντικές σπουδές τους. Οι συμβουλές είναι σχεδόν πάντα, να επιλέξουν τα παιδιά ένα επάγγελμα που θα τα βοηθήσει να βρουν δουλειά… Ούτε ένας από όσους εφήβους έχω βοηθήσει μέχρι σήμερα, δεν μου είπε πως οι γονείς του τον έχουν αφήσει απόλυτα ελεύθερο να διαλέξει το επάγγελμα που αγαπάει. Και το χειρότερο είναι πως ούτε οι ίδιοι οι έφηβοι μπορούν εύκολα να πουν ποιο επάγγελμα αγαπούν, γιατί ο τρόπος που έχουν μεγαλώσει δεν τους έχει βοηθήσει να βρουν τα προσωπικά τους ενδιαφέροντα και να αναπτύξουν τα ιδιαίτερα ταλέντα τους. 

Οι περισσότεροι μου λένε πως δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο και μόνο μετά από αρκετές συναντήσεις μας ανακαλύπτουν πως υπάρχουν πράγματα που κάνουν με μεγάλη ευκολία και ευχαρίστηση. Όταν τους λέω γιατί δεν αποφασίζουν να κάνουν ένα σχετικό επάγγελμα η απάντηση είναι πάντα: μα αυτό δεν θα βγάζει λεφτά…

Μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν βλέπουμε γύρω μας συχνά ευτυχισμένους ανθρώπους…

Μα γιατί δεν ξέρουμε να μεγαλώνουμε ευτυχισμένα παιδιά !

Με αγάπη