Γεια σας φίλες και φίλοι
Είναι αρκετά τα χρόνια που ερευνώ και μελετώ ότι
επιστημονικό υπάρχει σχετικό με το στρες και την επίδραση που έχει αυτό στην
υγεία και τη ζωή μας. Έχω εκδώσει ήδη τρία βιβλία γι αυτό το θέμα και ένα τέταρτο
έχει αρχίσει να γράφεται…
Για άλλη μια φορά, σας εξηγώ, πως λέγοντας «στρες» δεν εννοώ
το άγχος, (όπως πολλοί νομίζουν) αλλά την αντίδραση του οργανισμού απέναντι σε
κάθε απειλή της ισορροπίας του.
Και απειλές της ισορροπίας του είναι πολλές στη σημερινή ζωή μας ( φυσικές –πόνος, τραυματισμός-, περιβαλλοντικές, ή ψυχικές –συναισθηματικές-). Η αντίδραση του οργανισμού απέναντι σε αυτές τις απειλές, γίνεται όχι για να τον βλάψει αλλά για να του αυξήσει την δύναμη ώστε να τις αντιμετωπίσει (μάχη) ή να τρέξει μακριά τους να γλυτώσει (φυγή)…
Και απειλές της ισορροπίας του είναι πολλές στη σημερινή ζωή μας ( φυσικές –πόνος, τραυματισμός-, περιβαλλοντικές, ή ψυχικές –συναισθηματικές-). Η αντίδραση του οργανισμού απέναντι σε αυτές τις απειλές, γίνεται όχι για να τον βλάψει αλλά για να του αυξήσει την δύναμη ώστε να τις αντιμετωπίσει (μάχη) ή να τρέξει μακριά τους να γλυτώσει (φυγή)…
Δυστυχώς, όμως, οι απειλές που αντιμετωπίζουμε στην εποχή μας
οι άνθρωποι,
δεν μπορούν με αυτούς τους τρόπους να αντιμετωπισθούν, ιδιαίτερα οι συναισθηματικές, που είναι πολλές, λόγω των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών. Έτσι οι ορμόνες και άλλες φλεγμονώδεις ουσίες που παράγονται κατά την αντίδραση του στρες μένουν στον οργανισμό και βλάπτουν την λειτουργία του.
δεν μπορούν με αυτούς τους τρόπους να αντιμετωπισθούν, ιδιαίτερα οι συναισθηματικές, που είναι πολλές, λόγω των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών. Έτσι οι ορμόνες και άλλες φλεγμονώδεις ουσίες που παράγονται κατά την αντίδραση του στρες μένουν στον οργανισμό και βλάπτουν την λειτουργία του.
Ισχυρίζομαι, με βεβαιότητα, πως δεν μπορεί να θεραπευτεί*
κάποιος μόνον με τα φάρμακα της κλασσικής ιατρικής (από οποιαδήποτε νόσο και εάν πάσχει) εάν δεν
αλλάξει συγχρόνως τον τρόπο που ζει και σκέφτεται, αν δεν διορθώσει, δηλαδή, τις
αιτίες που τον οδήγησαν στην νόσο. Τις αιτίες
που δρώντας σαν στρες επάνω του επηρέασαν τη λειτουργία του οργανισμού του.
Προτείνοντας και επιμένοντας,
να μάθει ο κόσμος να διαχειρίζεται σωστά τα στρες στη ζωή του, ανεξάρτητα από την όποια θεραπευτική αγωγή ακολουθεί, δεν κάνω κάτι επαναστατικό, ούτε καινούργιο,
βέβαια… Έχουν ειπωθεί αυτά, από την αρχαιότητα ακόμη.
Τα οικονομικά κέρδη όμως των φαρμακευτικών και άλλων εταιριών,
που χρηματοδοτούν (όπως είναι γνωστό) τις περισσότερες από τις επιστημονικές
έρευνες, χρόνια τώρα προσπαθούν να πείσουν την ιατρική κοινότητα και τον κόσμο,
πως η μόνη λύση είναι τα φάρμακα και οι χειρουργικές επεμβάσεις… Και δυστυχώς, πάνω σε αυτή την άποψη
στηρίζονται τα διάφορα θεραπευτικά πρωτόκολλα που δημιουργούνται από τις ιατρικές
εταιρίες και καθοδηγούν τις ιατρικές ειδικότητες θεραπευτικά.
Με τον καρκίνο, ειδικότερα, μία νόσο για την οποία
Αμερικανός ογκολόγος (που δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του) είχε πει πριν
κάποια χρόνια πως «θα κλαίμε σε μία δεκαετία με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε
τώρα τους ογκολογικούς ασθενείς μας» τα πράγματα είναι πραγματικά πολύ άσχημα
σε αυτόν τον τομέα. Στα διάφορα στρες της ζωής (δικής τους και των προγόνων τους)
που επηρέασαν τα γονίδια των ασθενών (Επιγενετική) και οδήγησαν τα κύτταρά τους
σε νόσο, προστίθεται με τη διάγνωση,
αλλά και την επιθετική θεραπεία αυτής της νόσου (που κακώς έχει επικρατήσει η
άποψη πως είναι ανίατη) ακόμη περισσότερο στρες… εκκρίσεις ορμονών και
φλεγμονωδών ουσιών που αναστατώνουν ακόμη περισσότερο την ήδη διαταραγμένη λειτουργία
του οργανισμού αυτών των ασθενών, που όμως κανείς δεν λαμβάνει υπ΄όψιν (τουλάχιστον μέχρι τώρα) στην αντιμετώπισή τους…
Και έτσι, μετά από μία περίοδο πολύ δυνατής δοκιμασίας
(χημειοθεραπείες κ.λπ) που υφίστανται αυτοί οι ασθενείς, όσοι επιβιώσουν,
μένοντας απληροφόρητοι ως προς τις αιτίες που τους οδήγησαν στην νόσο,
διαπιστώνουν μέσα σε μία πενταετία, συνήθως, είτε πως έχουν εμφανίσει έναν νέο
καρκίνο σε κάποιο άλλο όργανό τους, ή μεταστάσεις του αρχικού τους όγκου… ενώ
σε όλο αυτό το διάστημα, αν είχαν ενημερωθεί κατάλληλα για τη σωστή διαχείριση
του στρες, ίσως να είχαν καταφέρει να αλλάξουν κάποιες από τις συνήθειες και τις
αντιλήψεις που τους οδήγησαν στην αρχική τους νόσο και να αποφύγουν έτσι τις υποτροπές…
Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι, τους οποίους η εμπειρία της νόσου
και της θεραπείας της αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τη ζωή και
τα προβλήματά της, τους κάνει πιο ανθεκτικούς στα στρες της ζωής και..
ζουν από εκεί και πέρα αυτοί καλά και εμείς καλύτερα… Οι «τυχεροί»…
Με μεγάλη μου χαρά, όμως, διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο στην Βρετανική εφημερίδα Daily mail στο
οποίο αναφέρεται, πως ερευνητές διαπίστωσαν, πρόσφατα, ότι οι ορμόνες του στρες
εμποδίζουν την δράση της χημειοθεραπείας σε ασθενείς με καρκίνο μαστού και
προτείνουν αντιμετώπιση του στρες στους καρκινοπαθείς
ασθενείς ώστε να έχουν καλύτερο αποτέλεσμα σε αυτούς τα χημειοθεραπευτικά
φάρμακα…
Ωραία αρχή!!! Θα μπει, επιτέλους, η αντιμετώπιση του στρες
στην θεραπεία των καρκινοπαθών έστω και
γι αυτόν τον λόγο. Είναι μία αρχή, επιτέλους... Το θέμα είναι, βέβαια, τι
είδους αντιμετώπιση του στρες θα είναι αυτή και πόσο ολοκληρωμένη, ωστόσο είναι
μια πολύ καλή αρχή, ώστε σιγά-σιγά όλα να αλλάξουν για αυτούς του ασθενείς .
Με χαροποίησε πολύ το αποτέλεσμα αυτής της μελέτης. Περιμένω
με ανυπομονησία τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν γι αυτό το θέμα.
Με αγάπη
*ή ακόμη και αν θεραπευτεί, σύντομα η νόσος θα υποτροπιάσει
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου